(ლევან დევაძეს) 

............................

 

სააღდგომო კვერცხივით აცლი,

წვიმების სეზონს 

მიწურული ოქტომბრის კვეთავს

და რაც დრო გადის გულის ნაცვლად 

არეში მარცხნივ -

გიფეთქავს დედა...

ცაა ისეთი თითქოს ამინდს 

შენს სულს სწირავდნენ

და შემოდგომის ბოლო დღეებს 

აკლდებათ სითბო,

რჩები მარტო და გრჩება განცდა 

რომ სიკვდილამდე -

მოკლულხარ თითქოს...

მაგრამ იმედი იმედია!.. 

ის პირველ ყოვლის -

ჯვარზე გაკრული ღვთის სისხლივით 

ტკივილზე წვეთავს...

და გჯერა ცამდე 

რომ იანვრის პირველი თოვლი

ჩამოთოვს დედას!..