ისე ცოტანი ვართ

ქართველები,

ვით ვერცხლის ხეზე ოქროს ჩიტები,

ერთი – ამირანი და ერთიც – ნათელა

არაბოროტები და არაფლიდები.

გვაქვს

ერთი მალამო გულის გამთელების –

ფერფლის და ძვლების დიდება,

თვალები ჩვენი ისე ნათელია,

როგორც არაგვის დინება.

ნეტავი,

ვინ ვართ

ქართველები?

ერთი – ლელა და ერთიც – მინდია,

თითო ქართველი – თითო სანთელია,

თუკი საწუთრო ბინდია.

ნეტავი,

ვინ ვართ

ქართველები?

ერთი შოთა – და ერთიც – თამარი,

როგორც სვეტიცხოვლის ციცინათელები,

ისე ნათელი და თამამი.

ალბათ

სხივები ვართ ნაზი გათენების,

ღრუბლები რომ ვერ ბინდავენ,

ისე ცოტანი ვართ ჩვენ, ქართველები,

რომ ყველას მოფერება მინდა მე.

ნეტავი, ვინ ვართ ქართველები?