და, როგორც ვაზი აეკრას ჭიგოს,

სვეტს ავეკარი და ვცახცახებდი:

"ეს ერთხელ მოხდა...ეს ერთხელ იყო"

ასეა ზოგჯერ ჭირში თუ ლხინში,

ვმხიარულობ და სამძიმარს ვიყოფ,

უეცრად ისევ ამიტანს შიში:

"ეს ერთხელ მოხდა...ეს უკვე იყო"...

გავივლი ზოგჯერ უცხო სანახებს

მებორნისა თუ მეტყევის ქოხთან–

ნეტარებით და შიშით ვცახცახებ:

"ეს ერთხელ იყო...ეს ერთხელ მოხდა"–

და იმ ერთადერთ საშინელ კითხვას

გავურბი, როგორც ცალთვალა ციკლოპს,–

სხვა ცხოვრებაში თუ კიდე ვიტყვით:

"ეს ერთხელ მოხდა...ეს ერთხელ იყო"?...