ნაზამთრალ ზეცას მორღვეოდა ნისლის საკინძე,

ცაცხვებში სხივი ცრიატებდა _ მკრთალი და ციდა

და გაზაფხულის ნაადრევი სიმამლაყინწე

მრავალჭირნახულ შემოდგომას ნერვებზე შლიდა.

მზე იღვიძებდა _ ნათლიერის თვითნაბადი მზე _

და სოფლის ყველა ბინადარი _ გარე თუ შიდა _

ხედავდა, როგორ ეცემოდა ნაცნობ ბაგინზე

სიკვდილმისჯილი ანგელოზი _ ჩუმი და წმიდა.

ლამობდა სული _ ავეტაცე, ალმად ვჭეროდი

და ზეცის კართან მივებჯინე მთის კენწეროთი;

რა ფუჭი იყო მისი ფრთონვაც, მისი ფაფხურიც, _

ელავდა ცელი _ სიკვდილივით ცივი და მკაცრი

და პროცესიას მიჰყვებოდა მზე გაზაფხულის,

ვითარცა უცხო სინამდვილის ფერმკრთალი ასლი...