სისხლიან ქორწილს არც თავი აქვს, არც დასასრული,

სისხლის წყურვილი ეძალება გამხმარ ოლესაც,

გამოვა ბნელში ქონდაქარი პირგაბასრული

და საყდრის კედლებს უცოდველთა სისხლით მოლესავს.

მზეს შეჰფოფინებს სიყვარული მზისკენ დაძრული,

კვლავ ემზადება საოცნებოდ, მაგრამ როდესაც

გულგანგმირული დაეცემა მისი მაჯნუნი,

გულს შეუღონებს სისასტიკე ჩვენს ბარონესას.

ქანაობს მსხვერპლი შებორკილი, წელში წახრილი,

ფორთოხლის ბაღთან საფლავია და მიწაყრილი;

კვლავ დუღაბდება გალავანი ქვად და ცემენტად,

სისხლით დატბორილ დილეგებში ისმის განგაში,

იგივ ლანდი ძრწის გულშემოყრილ ნათლისმცემელთან

და ვიღაც გმინავს მარადიულ ლუბიანკაში...