ვეფიცხები მოგონების წამებს,

საღამოა მშვიდზე უმშვიდესი...

გულუბრყვილოდ აფახულებს თვალებს

ოცი წლის წინ დაწერილი ლექსი.

ჰოი, გულო, რა დროს ამიკვნესდი!

აჭრიალდა ბედის კარუსელი...

მე რამდენი ნატვრა აგისრულე _

შენ ერთ ტკივილს ვეღარ გაუძელი!

უკვე სიკვდილ-სიცოცხლეზე ფიქრში

გაირინდა მოწყენილი ქნარი...

აწი გინდა სიყრმე გინატრია,

გინდ წყვდიადში დაგიხუჭავს თვალი.