წარმოიდგინე ქალაქი პირიქით:

მაღალი ამწეები ცათამბჯენების საძირკვლებთან,

სადაც ჯერ ეს სახლები არ ჩანს

და ხრიოკ მიწას ამშვენებს მხოლოდ

ღრუბლები, ოქროსფერ მაგრამ ცარიელ ცაზე.

წარმოიდგინე ცხოვრების ნეგატივი:

გინდა მიუძღვნა შენი ხსოვნა

იმ დავიწყებულ, ვერგამოცნობილ

ადამიანებს,

ვისთანაც ცხოვრობდი, ადრე თუ გვიან, ასი, ორასი ან

მეტი წლის წინათ, მოვიდა დრო და დაემშვიდობე,

აღარც გინახავს.

თუ გინდა უთხრა: მე შენ მახსოვხარ, ძველებურად,

როგორც მიყვარდი, თუმცა ვერ გხედავ, აბა

სად ხარ?

მიჩურჩულე,

ხელით მანიშნე,

დამიქნიე ხელი ქუჩაში,

მითხარი: მე ვარ,

ეს მე ვარ, მიცანი?

წარმოიდგინე ნეგატივი:

აღარასოდეს აღარ კარგავ საყვარელ ნივთებს,

ნაცნობ ხმებს და საკუთარ თავზე უფრო ძვირფას

ადამიანებს.

შეგიძლია წარმოიდგინო?