შვილიშვილს _ საბა გახარიას

ეს სიტყვა გულში აყვავდა, ვით გულისაბას ყვავილი,

მერმე ხელებში აბალღდა _ გულითვე ამოყვანილი.

ამირანისძედ ვიოცე, როს ჩავამთვარდი თვალებში,

ავდექ და, დედიშობილა, გავფუთნე ცის ფართალებში.

ირმის რძე ჩამოვუწველე, არც ხოხბის დამიკლია და

ჯავრისქვაც გავაკბეჩიე, როგორც კი დაკბილიანდა!

ღვთისმშობელს მოვანათლიე _ მცხეთას ნადუღი მირონით,

ფასკუნჯის ფრთებით ვუჭალე ლაჟვარდთა სანაპირონი;

უსუპის წარბი ვუმშვილდე, ვამშიე ფარ-ხმლის ხმარება,

დევს რომ უმხარა, გენახათ, იახსრის ახარხარება!..

რთველი ვართველე, რა რთველი _ ხართვალა, მტევნებგიდელა,

ტანთ თუთარჩელა ვარჩიე, ღამე გავხადე _ დინდგელა;

სამეფო კვართი ვუკვართე, კვერთხიც ვუკურთხე, ისეთი...

მთლა შიშით გადაბაბანდა უკურთხი სამიზგითეთი!

გულს გავეწონე: _ ეგების, ვადა იწითნოს _ ვადამდე!..

ორბის ფრთით შემოვუთარგე _ ნიკოფსით დარუბანდამდე...

`დედაენიდან” ამოვსხი ანბანსისხამა იები,

ხან სული მიუნიავა, ხან _ წამწამ-ფარფალიები.

`სიტყვის კონაც” რომ გავშალე... ნეტაი, თავად გეხილათ,

ვით ალაღდა და აბაღდა _ მაღლარ სიტყვათა ხეხილად!

ფარშევანგის ფრთა მოვართვი, ვით ვაკადრებდი ბატისას,

მაფშალიამაც ურშვინა, ჭირიმე იმ ნისკარტისა.

გულის გრაალით დავლოცე: _ მტერიმც გეხილოს ძლეული,

ღვთისენად ამოგემხილოს ის ფარულზოსიმეული!..

აწ მართლა უნდა იმეფოს _ ვეფხისტყავშემოკვართულმა,

დედოფალსიტყვა მოჰგვარეთ, რომ ძეც შვას საბაქართულმა!