დავითმა ხუფთით წარვლო

ჭოროხი და უგრძნეულოდ

დაეცა თურქთა.

'`ქართლის ცხოვრება"

როცა სული მთხოვს

ტყეს და მდინარეს,

როცა ქალაქში ვერ ვძლებ,

მოვინახულებ პირმომცინარეს –

ჩემს უძვირფასეს ერგეს.

დავითმა წარვლო ჭოროხი,

თურქს დაეცა და

თბილისს

მიბრუნდა გამარჯვებული,

როგორც ვარსკვლავი დილის.

აქ, ჩემს სოფელში,

ღმერთის ტოლს

მეფე-ბრძენს აუვლია,

ჭოროხი რიდით დამშრალა,

სხვა წყლებსაც დაუკლია,

ტყეს მოდებული ხანძარი

შებერვით ჩაუქრია.

სოფლის ამბავი უკითხავს,

ტაძარი აუგია,

ყმებთან წირვაზე დამდგარა,

სანთელი აუნთია.