– ვაჰ რა ზორბაა, სად გეიზარდა,

ჭო, ეს ამხელა,

– ორმოცს ყაბულ ვარ, მოგეც და მორჩა...

დაგრეხილ რქებზე მარჯვედ მისწვდა

დევკაცი ხელად

და... ძლივს შეაგდო სასწორზე ყოჩი.

სევდით შეავლო მხარნაბდიანს

პირუტყვმა თვალი,

`ნეტავი შენა, კვლავ მთებში ახვალ...~

და ახალ პატრონს, ბედნავსიანს,

ბედზე გამწყრალი

ფეხებათრევით შინისკენ გაჰყვა.

გაჰყვა, როგორც გემს, ფულზე გაცვლილი

ერთ დროს გაყიდულ ქართველ კაცივით...