ჩემი საძმო და სადაო,

აღარ სჩანს აღარსადაო,

მივფარებულვარ, სოფელთან

არ დამრჩენია სადაო!

წამი რაა და რითია...

რად დავთმე, რაც დამითმია;

აწცა ზრახვანი ყოველთა

ზღაპარია და მითია.

ფიქრი კეთილთა, ავსულთა,

წავიდა, გადაწარსულდა,

მომხდარა მოსახდენელი,

თუმცა რაც მოხდა – არ მსურდა.

უდარო, უამინდოო,

საწუთრომ თუ არ მინდოო,

აქ ვპოვე ჩემი სამკვიდრო,

აქ უნდა გავირინდოო!

ეს ზეცა, ეს მიწა მწამდა,

ჟამი წამიერ წამწარდა,

ვარსკვლავთა ჩუმი წამწამი

მიიწვა და მიწამწამდა.

აქ და იქ ცა – საძილეო,

ძილი ძილს დაუწყვილეო,

შენ დამიფარე, უფალო,

გავმხდარვარ სადუმილეო...

ჩემი საძმო და სადაო,

აღარ სჩანს აღარსადაო,

მივფარებულვარ, სოფელთან

არ დამრჩენია სადაო!