სოფლად ხურს თონე და ღუის ვარცლი,
პირბადრი ქალი გადივლის ბოგირს...
ერთი კვირაა მთას თიბავს კაცი _
დანატრებული დიაცის ლოგინს.
ღამით მჭკნარ ბალახს მოპოტნის მუჭი,
სურვილს და ვნებას ამძაფრებს მთვარე...
ყველა ღიღილო _ ნაზი და ლურჯი,
აგონებს ქალის ნამიან თვალებს.
მორჩა... ჩამოლევს ფერდობს ძუნძულით,
თავს მიჰხრის, სერზე გადივლის სანამ _
როგორც დიაცის სავსე ძუძუნი,
მინდორში თივის ზვინები ჩანან.