თვალებჟივჟივა ასულო ვაზის,

განა ერთად არ დავიმახსოვრეთ,

განა ერთნი არ არიან:

ბეწვი და მიწა _ შებინდების ხანს

ერთნაირად მოფარფატენი.

წყალი და ქალი _ თმებჩქერალები,

ერთნაირი ხმით მოწყენილები.

კვიცი და ბავშვი _ მშვიდი თვალებით

ჩვენი გზებისკენ მზირალები.

და ორი ხელი _ მემთვრალესა და ჭირისუფალს

შეფიცულები.