(ე.. ს)

მე უშენოდ დიდხანს ვკვდებოდი...

დიდხანს...

ო, დიდხანს...

ვერ დავიოკე გრძნობის სიმძაფრე _

დაუწერელი სუფთა ფურცლები

სავსეა თოვლის სითეთრით

და გარდაცვალებით...

მარტოსულობის შემშლელ განცდიდან

იძრა ტკივილი,

ცისარტყელად ამოიზიდა _

არყოფნის ზღვარზე ლივლივებენ

ჩემი ხილვები...

ვეღარ მიფარავს სულის სიშიშვლეს

შემორჩენილი ბავშვობიდან

ძველი პერანგი _

შვებისმომგვრელი ვერ ვპოვე სიტყვა...

მე ხომ უშენოდ დიდხანს ვკვდებოდი...

დიდხანს...

ო, დიდხანს...

მამაკაცური ნებისყოფისთვის

დამთრგუნველია შენი ღიმილი,

მე ეხლა აღარც გმირი ვარ

და აღარც კვირტი

ამ დღის შიშზე ამონაყარი _

სასოწარკვეთილს

უმწეობის განცდა მაძრწუნებს _

განწირულების ჰიმნს ვმღერი დღესაც...

მე ხომ უშენოდ დიდხანს ვკვდებოდი...

დიდხანს...

ო, დიდხანს...

რა განმასხვავებს

გამოკეტილს მდუმარებაში

ბინდით დაგმანულ პანდორას ყუთთან

_

ნუთუ ვერაფერს ვეღარ შეცვლის

მოაღწიოს თუნდაც შენამდე

ჩემი გულიდან შენი სახელის

ხმამაღალი ამოძახილი...

გოდებაზეა აღმართული სიტყვის ტაძარი...

მე ხომ უშენოდ დიდხანს ვკვდებოდი...

დიდხანს...

ო, დიდხანს...