იწყევლებიან მკვდარი წამები!

არ არწმუნებენ შეშლილ წამებას:

მოხვალ _ არავის არ ენანები,

მიხვალ _ არავინ არ გენანება.

იქუფრებიან მკრთალი ფიქრები

და ფიქრთსაცავის დუმილი დნება;

გახსოვს, გეგონა, რომ არ იქნები _

აღარაფერი აღარ იქნება.

თეთრი ბურუსი რომ აინთება,

გადაისხმება ჭურჭლიდან ლექსი,

და ობელისკი ფერფლის იდგება,

ასე ამაყად სადაც იდექი.

ასე უწყალოდ რისთვის ეწამე,

ან რა საჭირო იყო წამება:

მოხველ _ არავის არ დაენანე,

წახვალ _ არავინ დაგენანება.