იჯდა ქრისტე და, მდუმარე დიდხანს, 

სილაზე თითით რაღაცას წერდა, 

ჩაქოლვის დასტურს ელოდნენ მისგან. 

და არ ცხრებოდა ყაყანი მტერთა. 

შუაში იდგა ტურფა ასული, 

შიშით ელოდა სასტიკ ბრძანებას, 

წამით შეირხა ფიქრში წასული 

ქრისტე და წერას თავი ანება. 

ამ ქალს, საჯაროდ, მრუში უწოდეს 

თვალს ავლებს იქ მყოფთ, გულთამხილველი, 

ნება აქვს მხოლოდ ყოვლად უცოდველს, 

ქვა რომ ესროლოს ცოდვილს პირველი. 

და ყველამ ჰკითხა სინდისს ნებართვა 

თუ აქვს ნებართვა ტყორცნა ითავოს? 

ქვის სროლად ხელი ვერვინ შემართა, 

უხმოდ გაშორდნენ მსვერპლს სათითაოდ. 

ეს განაჩენი დღეს რომ გვსმენოდა, 

სულით მაღალის და გულით წმინდის 

ცოდვილს პირველი ცოტა ესროდა? 

ბევრი ჰკითხავდა ნებათვას სინდისს?