ვიცი, ღამე ცუდად გძინავს, შფოთავ,

ხან საკუთარ თავს უწყრები ბრაზით...

რუსთაველზე ვნახე წუხელ შოთა,

გვერდით ედგა მეფე ფარნავაზი...

ილიას და წერეთელის ძეგლთან

თერგდალეულ ერის მამებს შევხვდი...

`ვაჟა არ ჩანს~ _ დავაპირე მეთქვა

და შეირხა მთაკაცივით ვერხვი...

გურამიშვილს მხარში ედგნენ ლეკნი,

უფიცავდნენ ერთგულებას ყონაღს...

სჭექდნენ სამას არაგველთა ლეკვნი:

`არ ვიქნებით არავისი მონა!~

აქ სრულიად საქართველო იდგა,

წმინდანები ირგვლივ ჰფენდნენ ნათელს...

დავით მეფე დიდგორულად, მედგრად,

კვლავ ბრძოლისკენ მოუხმობდა ქართველს...

გაბწყინებულ ივერიას ვხედავ!

თეთრ გიორგის ქაშუეთის კართან _

ქრისტეს ლაშქრის სწორუპოვარ მხედარს,

კვლავ იფარავს ღვთისმშობელის კალთა!

ვიცი, ღამე ცუდად გძინავს, შფოთავ,

ხან საკუთარ თავს უწყრები ბრაზით...

სვეტიცხოველს ჯანღი გადაშორდა,

საქართველოს ღვთის ბეჭედი აზის!