`როგორ გამიბედე ენის შებრუნება~ _

ვიყვირე და...

უწვრილეს ნამტვრევებად მოეფინა იატაკს

ძვირფასი ლარნაკის გამჭვირვალე სი-ცარი-ელე...

შევხედე შვილის მდუმარე სახეს

და სიჩუმემ გააფერმკრთალა ჩემი სიმართლე...

და უცებ გამახსენდი, დედა _

რამდენჯერ,

რამდენჯერ,

რამდენჯერ,

რამდენჯერ შეგიბრუნე ენა,

შენს სახეს კი ასეთივე სიჩუმე აფერმკრთალებდა,

უდანაშაულობის დასტურად...

ახლა დავყურებ

ძვირფასი ლარნაკის უწვრილეს ნამსხვრევებს,

ვუცქერი შვილის გაფითრებულ სახეს

და მძულს

ჩემი `უშეცდომობა~,

ჩემი `განუმეორებლობა~

და უკვე მერამდენედ გემუდარები _

მაპატიე, დედა!