უწყოდა კაცთ ვით ვნებდა ვნებაი,

თუმც რიგ ძალუძდა ხმარება ფარ-ხმლის,

დაითმინოდა მყუდროებაი,

მიგარემოვლო და ხანძთად წარვლის...

მამაო, ყოფნა ჩვენი კვლავ ვიწამ...

რა ერთსა შინა განჰყოფდა ასი,

კვლავ იგრძნო, იგრძნო ქართულმა მიწამ,

ქართული სიტყვის დინების ფასი.