სკნელის ჭერხოზე დავალ კარდაკარ. 

ღამე კი არა, ათასწლეულიც

ჩემს სიფრიფანა ფრთებზე გადატყდა.

ან შარავანდედს მე რას ვზიდავდი,

უფალი ირჩევს ნათლისთვის შუბლებს.

სიტყვის ბალახში დავღოღავ მღილი,

სკნელებს ციმციმით პერანგებს ვუბნევ.

ღამეულ მინდვრებს ისე ვუხდები,

თითქოს ცას ვმღერდე, ვარსკვლავქარიანს,

როგორც ქადაგის დაყურსულ ფიქრში,

ჩემშიც საუფლო ნათლის კვალია.

მე ვარ, მე... დედაციცინათელა.

ტანის აზიდვა მიჭირს მიწიდან,

სინათლის ფესვი გავიდგი ბნელში.

სიხარული რომ ფრთიდან მიცვივა, 

ნათლის ცვარ-ნამად ვაქუჩებ აქვე,

რომ ცას ემსგავსოს მიწაც, ღამეში,

მე და სიბნელე ერთმანეთს ვშვენით,

როგორც – ენქიდუ და გილგამეში.

სხივის სკვნილივით ვკიდივარ მთვარეს,

სიჩუმის ქნარზე სიმს ვარხევ, ნათლის,

ღამე რომ ცისკრად იძვრება ხოლმე, 

ერთ მზის სალამურს ჩემგანაც გათლის

და შეეხება, ვით პირველ საკრავს _

სიკვდილს! კენწერო დრიკონ კედრებმა... 

ეს ღამეც, ვით სხვა ღამე ათასი,

თენდება, კვდება, ისევ თენდება...

ბალახის ნიკბზე მიცდება ფეხი,

ბალახიც სინას მთა არის ჩემთვის.

მე ცეცხლის ერთი კურცხალი დამაქვს,