წვიმდა და აღარ გადაიდარა,

ძლივს მიაღწია სულმა ხატამდი,

მე დამესიზმრა _ ვიყავ ნიკალა

და ფუნჯით ქართულ ზეცას ვხატავდი.

როცა სიცოცხლე ასე ტკბილია,

ვინ გაიმეტა ქართლი ესოდენ?

მე დამესიზმრა - ვიყავ ილია

და წიწამურთან ტყვიას მესროდნენ.

ვარ ყველა დროის თანამედროვე,

ფიქრით მივცურდი ნატვრის ყურემდი,

მე დამესიზმრა _ ვიყავ თევდორე

და ყიზილბაშებს თავგზას ვურევდი.

დაფიქრებული მოდის რიონი,

ცა იმერეთის მხიბლავს ტილოთი,

მესიზმრა _ ვიყავ გალაკტიონი

და თვითმკვლელობას

ჩემსას ვცდილობდი.

ვერ გამოვიცან სოფლის იგავი

ბეთლემის მხრიდან ქრისტეს მოსვლამდი,

მე დამესიზმრა _ ბერი ვიყავი

და სინას მთიდან მამულს ვლოცავდი.

რამდენი ლექსი დამრჩა უთქმელი,

მოქუხს არაგვად ტალღა სტრიქონთა,

მე დამესიზმრა _ ვიყავ რუსთველი

და სამშობლოდან ცრემლი მიმქონდა.

იორის პირას ცეცხლი მინთია,

დღე იმზირება ატმის ჩეროდან,

მე დამესიზმრა _ ვიყავ მინდია

და ჩემი სიბრძნის არვის სჯეროდა.

ვიდრე შემოვა მწუხრი ღამისა,

ჩემო ხატებავ, ჩემო ლერწამო, _

მომეცი თაფლი, უნდა წავისვა

და ცოტნესავით შენთვის ვეწამო!