ბნელი სარდაფის ძველმანებში,

აბლაბუდებში...

თურმე ამდენხანს სად მელოდა

ჩემი ბავშვობა!

აი მაგიდაც, ფიცრეულზე მიყუდებული.

ახლა ასეთი მაგიდები ვის ეხსომება,

წრიული, შუაფეხიანი...

ამ მაგიდის ქვეშ

მქონდა მყუდრო თავშესაფარი

და ამ ნიშებში ვაუნჯებდი

მძივებს, ნიჟარებს.

ისე მდიდარი

იმის მერე არცა ვყოფილვარ,

არც ისე მშვიდი,

რადგან მშვიდი ხარ მხოლოდ მაშინ,

როცა შინა ხარ

და განძიც იქვე, საიმედოდ შენახულია.

ზემოთ, ნათელში

უფროსების არის ნადიმი

და ხმიანობენ წელზემოთა სამყაროები.

შენ დაბლა ზიხარ

შენს მობინდულ სიმარტოვეში,

აგიყოლიებს სუფრის ფოჩების

რხევა მთენთავი,

ცხადად ჩაგესმის ყველა სიტყვა,

მაგრამ რადგანაც

ვერას გებულობ

და წარმოსახვა

თეთრ უდაბნოს ვერ ეგუება,

თავადვე გავსებს

ფეხადგმული სურათ-ხატებით.

ასე შედიხართ: შენ _ სიზმარში,

სიზმარი _ შენში.

და ხარ ნეტარად,

ვიდრე ვინმე მოგისაკლისებს

და ჩაძინებულს ცივ საწოლში გადაგაწვენენ.

შეცდომა იყო,

ჩემი კბილა ბიჭი-სტუმარი

სიმარტოვეში

სულგრძელად რომ შევიპატიჟე.

ნეტავი მხოლოდ ეს მეკმარა,

მაგრამ ვაი, რომ

მთელი ჩემი საგანძურიც

წინ გავუშალე.

როგორ აცელქდა!

მარგალიტები დამიბნია,

ამახმაურა

და ორივენი სამოთხიდან გამოგვაძევეს.

იმავე Eღამეს,

ავსებულმა შურისძიებით,

სუფრას ფოჩები მოვაჭერი,

მერე შევშინდი

და წასულ სტუმარს დავაბრალე

და მე დამსაჯეს.

მაშინ ვიგრძენი,

რომ შეცდომის დედა არის

ძველი შეცდომა,

ხოლო შვილები

უმრავლდებიან

და შენ არ იცი,

სად გაექცე,

თავს რით უშველო.

ო, არა წლები

ანდა უფროსთა სიმკაცრეები,ჩვენ ბავშვობიდან

საკუთარი შეცდომები გვერეკებიან.

და ვიღაც ტირის

ჩვენს მობინდულ სიმარტოვეში.