და იყო სახლი, იყო მაგიდა,

იყო თოვლივით ქათქათა სუფრა.

და აღარასდროს აღარ წავიდა

დღესასწაული მოსული სტუმრად.

არ დარჩენილა არავინ უბრად

და გამოებნენ მაგიდას თოკით.

და იყო დედა _ ქათქათა სუფრა

და იყო მამა _ სუფრაზე დოქი.

იყო სახელიც... და უსახელოც,

როგორც სჩვევია ხალხმრავალ ბაქანს,

და იყო დედა _ თეთრი საყელო

და იყო მამა _ პერანგზე ლაქა.

დგებოდა დილა

ღამის ნარჩენით,

ისმოდა ლურჯი მონასტრის ზარი,

დედა _ გახსნილი ფართოდ ფანჯრები,

მამა _ ოთახში ორპირი ქარი.

და მერე, როცა ღრუბლიან სამანს

მიუახლოვდა სნეული სევდა,

კედელზე გაჩნდა ღიმილი _ მამა,

ღიმილთან ცვილის სანთელი _ დედა.

და იყო სახლი.