აღდგომაა, მოაწია ლოცვის ჟამმა

მაცხოვარი _ ჩემს სულსა და გულში მხედი _

ნუგეშს მცემდა, მასველებდა აიაზმა,

ვიდრე სათქმელს, დაუთმენელს, გავუმხელდი.

აპრილია და ვერ მძლავრობს გაზაფხული,

სულში გლოვას სიხარული ვერ ამეტებს,

უფლის კვართი _ ტაძრის ძირში დამარხული

მახსოვს ისე, ვით გაცრეცილ პერგამენტებს.

აქ, მცხეთაში, ვით მოჰქონდა ელიაზარს,

ვით ჩაუკრავს კვართი მის დას _ გულში სასოდ,

ვით მოუკლავს კვართმირქმული ელდას საზარს

და ვით უთქვამთ: `ჟამი მისი მერმე არსო~.

ვიდრე იქვე დამარხავდნენ ქალთან ერთად,

`მერმე~... როცა ის აღთქმული ჟამი დადგა,

სამარეზე ცა და მიწა შეაერთა

საკვირველმა, მოელვარე შარავანდმა.

და მას ჟამსა კვართს _ ტაძარი სვეტიცხოვლის

აუშენეს მდინარეთა შესართავთან.

აღავსებდა რწმენის საოცარი ძრწოლით _

ყველა მნახველს, სალოცავებს, სხვებს არ ჰგავდა.

აღდგომაა, იცისკარებს მალიად ცა,

სულს ვაყოლებ სანთლის ალთა მიმორწევას,

სწამთ მლოცველებს _ რა ხანია ელიან ზარს,

უკეთეს სვეს _ საქართველო _ მოესწრება.