ცხადიერ ტაძრებს ვემშვიდობები,

ავედაფნები ეთერულ იფანს...

ქარი დაჰყმუის ყოფას გოდებით,

პილატე პეშვებს მერწყულთან იბანს.

თითქოს გაზაფხულს მობეზრდა მარში,

მორცხვ, მოცარტ იებს ცის იავნანა.

ხან უდაბნოა, ხან სამარია...

ვინ მითანაგრძნოს ეს სულთათანა.

დღეს მონატრების მდუმარე ბაქანს

განდეგილ დედის წამოცდა ლანდი,

მკრთალ მოგონების შორეულ მაქმანს

მისივე ხსოვნის ვუალით ვრთავდი.

რადგან სიზმარი ჰქვია ღვთაების,

დადუმდნენ მისი სუნთქვის ქნარები,

დამოკლე კვეთდა ყოფის ტაეპებს

სამყაროს თითო ამომთქნარებით.

ხმილვიან ხილვას კვლავ მივენდობი,

მზე მიდიაზებს სივრცის მკრთალ მაკმანს,

თავს დამნუგეშებს ზეცა შენდობის,

ვდედისეულობ სიცოცხლის აკვანს.