მაინც ჩამდგარა ქარი ავყია,

მიწყდა ფეხის ხმაც, სუნთქვაც, ჩურჩულიც,

დაუნდობელი და ამაყია,

ეს სიმარტოვე – თეთრი ურჩხული.

იტირებს, ღრუბელს რა უნდა მეტი?!

ნისლებმა მთები ისევ დამალეს,

ვზივარ და ვფიქრობ: ვინ იცის ბედი,

როგორ გამითხრის გულში სამარეს.