ცას შვენის მთვარე _ პაწაწინა ცრემლის აკიდო,

მზერას იდუმალ გარინდების სხივი მოება,

უნდა წავიდე...

მეც ცის კიდეს ჩამოვეკიდო,

ვიდრე სამყარო მოინატრებს უმანკოებას...

საით მივდივარ...

რად ბნელდება...

გზაა რა ვიწრო...

მიწა დაახრჩო, მზეც დაახრჩო _ სისხლის ხუნდებმა,

უნდა გავიძლო, იმ წუთამდე უნდა გავიძლო,

ვიდრე სამყაროს სიყვარული არ მოსწყურდება.

ჩამოიწვერა

სინანული იწილ-ბიწილო,

ჩამოიღვენთა რიჟრაჟეულ სტალაგმიტებად,

უნდა ვიძინო, თვალხილულმაც უნდა ვიძინო _

ვიდრე სამყარო ულექსობით არ აგმინდება.

... ცას შვენის მთვარე _ პაწაწინა ცრემლის აკიდო,

მზერას იდუმალ გარინდების სხივი მოება,

უნდა წავიდე,

მეც ცის კიდეს ჩამოვეკიდო,

ვიდრე სამყარო დაიბრუნებს უმანკოებას...