ღირღიტავ, ბანი უთხარო”. 

ერთს ბედ ქვეშა ვართ, ლაბავ, მე და შენ, 

წილად გვარგუნეს შავი მიწა ჩვენ. 

ერთგულად ვჭიმოთ ჭაპანი ჩვენი, 

უსიხარულოდ დავლიოთ დღენი, 

ბელტი ბელტზედა გადმოვაწვინოთ 

და შრომის ოფლი მიწას ვაწვიმოთ. 

ნუ დამიღონდი!.. შენი უღელი 

ჩემს უღელზედა არ არის ძნელი: 

მეც შენებრ მიწას დავყურებ თვალით, 

რადგანაც ზეცა წამართვეს ძალით; 

შენებრ მეც მელის მიწა ვით მსხვერპლსა, 

სიკვდილის შემდეგ დასავიწყელსა. 

შენ პირუტყვი ხარ და მე მეტყველი?!. 

ეგ, ჩემო ლაბავ, ნუ შეგშურდება... 

რად მინდა ხმალი, თუნდ იყოს მჭრელი, 

თუ სიმართლისთვის დამიჩლუნგდება? 

აბა, რას გვარგებს ჩვენ ის გუთანი, 

რომე აჩეჩოს მარტო მიწანი 

და არ მოსთხრიდეს ძირით იმ ბალახს, 

რომელიც უშლის თესლსა ამოსვლას? 

მე ჩემის ჭირის, ჩემის წუხილის, 

ჩემის კაცობის გულის დუღილის 

სიტყვანი გულში მებადებიან, 

მაგრამ გულშივე უხმოდ ჰკვდებიან. 

შენ ვერ გაიგებ მეტყველის ტანჯვას, 

როცა სიტყვასა მართალს გულში ჰკლავს!.. 

აქ, მენდე, ლაბავ, ჩემი უღელი 

შენს უღელზედა უფროა ძნელი. 

მაშ, რა გაღონებს?.. გასწი ჭაპანსა 

და გაიტანე გუთანი ბოლოს, 

ნუ უღალატებ ძველს ამხანაგსა, 

ის შენ აცხოვრე, მან შენ გაცხოვროს!..