იცი, რომ ოდესმე ზღვაც იქნები,
შიში სიცოცხლის და მაგნოლიის,
მოგსვამ, წმინდანივით განცვიფრდები,
აშლილს, წვიმიანს და მარილიანს.
იცი... ქვიშიანი ღამეები,
თუმცა სიმშვიდეა ერთიციცქნა
და ცაც გუთანივით გამოგვაბეს
რაღაც წარსულების ასაჩიჩქნად.
რაღაც უცნაური ამინდია
და შენ - დაკარგული ალბატროსი
და დღე - გათელილი სიმინდები.
ხომ არ ჩაგეძინათ, ქალბატონო.
და ცრემლს... მაპატიე გადახვევა,
იქნებ გეშინია საქანელის.
რაღაც შთამბეჭდავად დაგახველა
და მზე და მკლავები - ხაფანგები
ვიცი, რომ გრძნობებიც ზღვა იქნება,
ცხელი, შიშველი და გაწოლილი.
ჯერ კი დაკარგული სამი დღეა
და რტო გუშინდელი მაგნოლიის.
