აჰკვრია მკვდარი სუროს ქსელი აგურის კედელს,
ფეხს იმაგრებენ ბეღურები ზედ და მტრედები,
მათი ზამთრულად შეკუმშული მკერდები მერე
გათოშილ ჰაერს გააპობენ გაბედითებით.

და აფრიალებს ქარი ბავშვის ფერად ტანსაცმელს,
წინ, სიმაღლეში, გიგანტური კორპუსის თოკზე,
სარეცხის სამაგრს ჩაუვლია კბილები ციცქნა
ჯემპრის მხრებისთვის და პერანგის იღლიებისთვის,
წყვილად დამჯდარა ერთი ციდა წითელ შორტებზე.

სუროს ჩონჩხს მოსწყდნენ უცებ ზამთრის ჩიტები, ბავშვის
ტანსაცმელს გუნდად დააფრინდნენ, თოკზე გამწკრივდნენ,
„შპილკების" კბილებს მიემატა მათი კლანჭები
ღამის პერანგზე თუ პატარა კაბის საკინძზე.

მე - ფანჯრის მიღმა - მოგვი თარსი, პირქუში ქუჩის, -
ვცდილობ შევხედო ამ ყველაფერს ნეიტრალურად,
მაგრამ სოლივით მიზის თვალში ჩემი აქცენტი
და უკვე მტკივა მხრისთავები მოღალატურად:

„შპილკები" ჩემზე გადმოსკუპდნენ, კბილი ჩამავლეს,
მკბენენ ზურგზე და იღლიებში, მკბენენ აგდებით.
სივრცე ღიაა - ნუ ოცნებობ რაღაც რაზებზე -
დაქსელილია უხილავი ლიანდაგებით:

მიაქვთ და მოაქვთ შეგრძნებები, გადამდებია
დედამიწაზე ყველაფერი: ტკივილი, გრიპი,
გსურდა ფანჯრიდან შენს თვალს წყალი რომ დაელია,
მის წინ კი აღჩნდა გაჩხიბული ცხოვრების გრიფი.

ესეც რომ არა, განა მერე მაინც დადუმდა
დიდი ბებია, ძველი მკვდარი, ისევ დუდუნებს:
"მზის ჩასვლის შემდეგ ტანსაცმელი პატარა ბავშვის
არ შეიძლება გარეთ დარჩეს, მეტადრე ქარში,
აღარას ვამბობ ყინვასა და ჭექა-ქუხილზე".

უკვე ვღაღადებ: „პატრონებო ბავშვის, აკრიფეთ,
დროზე სარეცხი, დღეს გაყინავს, არის აშკარა,
არ შეატოვოთ ქარს და ყინვას ციცქნა სამოსი,
თორემ ჩაკლავს და გაახევებს მას შემზარავად
რაღაცა ავი მინიშნებით ბნელი ტაროსი.

მაგრამ ამ ქალაქს შეიძლება განა ახსოვდეს
გაფრთხილებანი გარდასულთა ანდა აღგვითქვას,
რომ ზამთრის ბოლოს ნაზამთრალი ფოთლების გროვა
დაიწვება და მოსასვლელი უვნებლად მოვა,
დარდი ბოლივით არ აგვივა ჩვენ და ამ მიწას?

თუმცა, ეს ცოცხი მიმაგელვებს თუ რკინის ცხენი,
მზის ოჯახში ვარ და მას არ სურს სადმე ჩავიდეს,
სწრაფად გავფინე გაღიმებულ პლანეტებს შორის
ბავშვის სარეცხი, მთელ ქალაქში რომ ჩამოვხსენი,
წავიღე, სადაც არ იცნობენ ბედს და ამინდებს.


16-17 დეკემბერი 2003 წ.
საავადმყოფო