მოგიჯახუნეს კარი
მოლანდებული ბაღის;
რა გეშველება ახლა
ცოდვით სავსეს და დაღლილს.

ეს გინდოდა და, აჰა!
ეს გინდოდა და გქონდეს:
სიხარულები ძვირი,
დარდი - სრულიად მუქთად.

გედრიკებოდეს ფეხქვეშ
ყოფნა-არყოფნის კიდე,
ცრემლში აზელილ ლუკმას
სისხლის წვიმაში მკიდე.

დღის დაღამება სიმწრით,
სიმწრით ღამეთა თევა,
გაუქმებული ფრთები
და იმედების მსხვრევა...

..................................................

შენ რა გითხარი, ევა...
შენ რა გითხარი, ევა...