დაშემოდგომდა (დადგა შემოდგომა).

რა ლამაზი ხარ (შენ),
ვისაც (ახლა) ჩემი სიყვარულის ცოლი (მეუღლე) გქვია!
როგორ მოდიხარ ხალხში (ადამიანებში) -
- ამაყი და ოდნავ თავდახრილი,
როგორც ვარდი (უკვე) მოწყვეტილი!

მოდი, დავაწყოთ ეს ჩანთები,
სადმე ჩამოვსხდეთ,
და მიამბე,
როგორ არის (ის),
ვინც მე და შენ შეგვაერთა (დაგვაკავშირა)...

ვით ღელვა ნავებს,
ისევ მიმოყრის ფეხსაცმელებს შინშემოსული?
ისევ უყვარს უშაქრო ჩაი?
ისევ ბრაზდება, ბიბილოზე თუ ეხებიან (შეეხები)?
არ მიგონებს? (არ ვაგონდები?)

მერე წავიდეთ ჩვენ-ჩვენი გზით (მიმართულებით),
ვიაროთ ასე,
ვიდრე ყველანი
საბოლოოდ
იქ (?) შევიყრებით (შევერთდებით, ერთნი გავხდებით).