ძვირფასო, ჩემო,
ადრე უნდა შემხვედროდი.
როცა ჯერ კიდევ ნეკნი ვიყავი,
როცა ჯერ კიდევ ჩაგეტეოდი გულთან.
ახლა რაღა დროსია,
ძვალი ვარ,
ცხოვრებისთვის სახრავად მიგდებული.
რაღას მოძებნი პატარა ნეკნს სრულყოფილ ჩონჩხში...

ძვირფასო, ჩემო,
საფლავივით ღრმა უნდა იყო,
ამდენი ძვალი რომ ჩაიტიო.
მთელი ძალით უნდა ჩამიკრა გულში,
იქნებ გეცნოს ჩემი სხეულის რაღაც ნაწილი.
მომისინჯო ხერხემალი, მუხლისთავები,
ეს ყველაფერი ერთმა ნეკნმა გამოიბა,
როცა მოხრას, გაქცევას ვსწავლობდი...

ძვირფასო, ჩემო,
იმდენს ვტირი, ასე მგონია,
დაბადებისას რომ ვიტირე, არც გავჩერებულვარ.
რა ატირებთ ბავშვებს,
როცა მათ მშობლებს აძინებენ და
გასისხლიანებულები მუცლიდან ამოჰყავთ?
ეს ატირებთ!
მანამდე მშვიდად, თბილად იყვნენ,
გულისცემას მიყურადებულნი.
მე დღემდე ვტირი,
რადგანაც ერთხელ,
უსაშველოდ დიდი ხნის წინ,
დაგაძინეს და ჩემი თავი ამოგაჭრეს...

ძვირფასო, ჩემო,
დაღამებამდე ორი საათით ადრე,
როცაAძვლები ტკაცუნს წყვეტენ,
მზე კი ისე ჩადის, რომ ვერც ვხედავ,
ვიხსენებ, ოდესღაც,
იმ უსაშველოდ დიდი ხნის წინ,
თბილ, სისხლიან გულთან ვიყავი,
მერე კი, რაღაც მოხდა
და გაღვიძებულს უკვე გაზრდილი გამოგეცხადე.
მას შემდეგ სულ ვტირი
და ვხვდები, რომ ქალებს და ბავშვებს
ტირილისთვის ერთი მიზეზი აქვთ.

ძვირფასო, ჩემო,
რაღა დროსია,
ახლა რაღა აზრი აქვს მკითხაობას,
და სულის ძებნას.
ადრე უნდა შემხვედროდი,
როცა ჯერ კიდევ ნეკნი მერქვა,
როცა ჯერ კიდევ ჩაგეტეოდი გულთან.
ახლა უკვე ის სიცარიელეც შეგიხორცდა
და მეც ხერხემალი გამოვიბი,
თავის ქალა, მუხლის თავები...

ძვირფასო, ჩემო,
სანამ შენ მომაგნებდი,
სანამ შენ გეძინა,
ძვლებად ვიქეცი.