"ფორუღი" სპარსულად "სინათლეს", "ნათელს" ნიშნავს. ფორუღ ფაროხზადისათვის ცხოვრებამ მხოლოდ სახელი თუ გაიმეტა თბილი და ნათელი. დანარჩენი ყველაფერი წაართვა და ისე საგულდაგულოდ ცდილობდა მისი მგრძნობიარე პიროვნების წაშლას, რომ ცოტა ვინმე თუ მოახერხებდა გაეძლო იმდენი უბედურებისა და განსაცდელისათვის, რისი გადატანაც შეძლო აწ უკვე თანამედროვე სპარსული პოეზიის კლასიკოსად აღიარებულმა ამ დიდმა ქალბატონმა. შეძლო ლექსით, რომელსაც ნათესავ-მეგობართაგან განსხვავებით, იგი არასოდეს მიუტოვებია და რომელიც მხარში ედგა მას უმძიმეს წუთებში: _ ბავშვობაში, როცა სალდაფონი მამა ჯარისკაცის მძიმე ჩექმებით უმნიშვნელო ცელქობისათვისაც კი მიწასთან ასწორებდა, ყმაწვილქალობაში, როცა მეტისმეტად თამამი ლექსებისთვის, სახლიდან გააძევეს. უიღბლო ქორწინებაში, რომელიც სწორედ ისევ ლექსებისათვის, განშორებით დასრულდა და ასე განსაჯეთ, მაშინაც, როცა მისი პოეზიის "ამორალური ხასიათის გამო" ქმართან გაყრილ ფორუღ ფაროხზადს დედობის უფლება ჩამოართვეს და ერთადერთი შვილის ნახვაც კი სასტიკად აუკრძალეს. მოგვიანებით, ფორუღ ფაროხზადი ლექსში, რომელსაც თავის შვილს მიუძღვნის, იტყვის: "აქ ჩამქრალია ყველა ვარსკვლავი, აქ პეპლის ცრემლი არ უღირთ გროშად, აქ ეკლებს უფრო მეტი ფასი აქვს, ვიდრე სინაზით გადაშლილ შროშანს". ეს ერთი შეხედვით ტკბილხმოვანი ლექსი არ არის "იავნანა", შვილს რომ უმღერიან. ეს თავის მართლებაა და იმავდროულად მხილებაა საზოგადოებისა, სადაც არა ღირს შროშანივით სინაზით გაიშალო, რადგან ყვავილობას _ სიყვარულსა და სიფაქიზეს _ არავინ გაპატიებს. ამ შემზარავი ჭეშმარიტების ცოდნა ფორუღ ფაროხზადთან უმძიმესი პიროვნული გამოცდილების საფასურად მოვიდა, რის შემდეგაც ძირეულად შეიცვალა საზოგადოებასთან დაპირისპირების ტაქტიკა და შესაბამისად _ შეიცვალა გამოხატვისა თუ თვითდამკვიდრების ფორმაც: ფორუღ ფაროხზადის "ბრიალა" ლექსი ნელ-ნელა მიყუჩდა და მთელი ცეცხლი, მთელი გიზგიზი შიგნით ჩაიგროვა; ამიტომაც, იგი თავის ბოლო კრებულებში "ხელახალი დაბადება" და "ვერწმუნოთ სიცივეს" სრულიად ახლებური კუთხით, მოულოდნელი რაკურსით წარმოჩინდა.
ერთ-ერთ ინტერვიუში ფორუღ ფაროხზადმა თქვა: "მე მჭირდებოდა გავზრდილიყავი. ზრდა კი საფუძველს მოითხოვდა და მოითხოვს. ვიტამინის აბებით შეუძლებელია ერთბაშად გაიზარდო. მე ჯერ ჩამოყალიბებული არ ვიყავი, ჩემი ენა და წერის მანერა არ მქონდა ნაპოვნი. იმ პატარა, ვიწრო გარემოში ვცხოვრობდი, ოჯახს რომ ვეძახით. "ახალგაზრდობაში გრძნობებს სუსტი ფესვები აქვთ. მათში ხიბლი უფრო მეტია. მოგვიანებით, თუ ისინი ფიქრით არ იმართვიან, ანდა აზროვნების შედეგი არ არიან, ხმებიან და თავდებიან".
"ჩემი აზრით, ხელოვნება შემეცნებას უნდა ეფუძნებოდეს. შემეცნებას ცხოვრებისას, არსებობისას, სხეულისას. ასე განსაჯეთ, იმ ვაშლის შემეცნებასაც კი, რომელსაც შეჭმას, ჩაკბეჩას ვუპირებთ. მხოლოდ გრძნობით, ვნებით ცხოვრება შეუძლებელია. უფრო სწორად, შეუძლებელია ნამდვილმა ხელოვანმა მხოლოდ გრძნობებითა და ვნებებით იცხოვროს. კაცმა საკუთარი თავისა და სამყაროს ჭვრეტა უნდა ისწავლოს და სწორედ ეს აუცილებლობა უბიძგებს ადამიანს აზროვნებისაკენ. მე ვამბობ: პოეზია, ისევე როგორც ზოგადად ხელოვნება, უნდა იყოს აზროვნების საშუალებით განვითარებულ-ჩამოყალიბებული გრძნობისა და აზროვნების შედეგი, როცა პოეტი ნამდვილი პოეტია _ ანუ როცა შეგვიძლია პოეტის სინონიმად "სიზუსტე" მივიჩნიოთ _ უკვე იცით, მისი ფიქრები რა სახით შემოდიან მის ლექსებში. ვთქვათ, "ციცინათელასავით მოფრინდებიან ფანჯარასთან" ან "ტოროლასავით დასხდებიან უსიცოცხლო ქვაზე" ან თუნდაც _ კუსავით, რომელიც მზის ქვეშ ჩათვლემილა" _ სწორედ ასე სადად, ლამაზად და უპრეტენზიოდ".
ფორუღ ფაროხზადმა ასე სადად, ლამაზად და უპრეტენზიოდ წერის ხელოვნება ძნელად შეისწავლა. მისი თავდაპირველი კრებულები "ტყვე", "კედელი" და "ჯანყი" ტრადიციული ლექსებია, რომელთაც ბუნებრივია, აჩნევია ნიჭიერი პოეტის ხელი, მაგრამ ნამდვილი ფორუღ ფაროხზადი, შემოქმედი, ვის გარეშეც წარმოუდგენელია უახლესი სპარსული ლიტერატურის ისტორია, სწორედ "ხელახალი დაბადებიდან" იწყება. ამ წიგნში პოეტი ქალის ის მუდმივი ამბოხი და წინააღმდეგობაა საკუთარ თავთან თუ საზოგადოებასთან, რაც, პრინციპში, მთლიანად განსაზღვრავდა მისი შემოქმედების ხასიათს, პიროვნული ტკივილებიდან და ვიწრო ოჯახური გარემოდან ჭეშმარიტ პოეზიამდე მაღლდება. "ხელახალ დაბადებაში" ფორუღ ფაროხზადი ყოველგვარი ზედმეტი მინარევისა და გავლენისაგან თავისუფალია. თვითონ პოეტი ჟურნალისტ სადროდ-დინ ელაჰისთან საუბრისას აღნიშნავდა: "კედელში" (და ბუნებრივია _ "ტყვეშიც") მე მხოლოდ ჩემს გარეთ არსებული სამყაროს გამომხატველი თუ ვიყავი. იმ დროისათვის პოეზია ჩემში დავანებული არ იყო. ის მხოლოდ ჩემთან ერთად ცხოვრობდა, როგორც ქმარი, როგორც საყვარელი, ან საერთოდ, როგორც ის ხალხი, რომელთაც ადამიანთან გარკვეული პერიოდის განმავლობაში უხდებათ ყოფნა. მაგრამ მერე ლექსმა ჩემში ფესვი გაიდგა. ამის გამო, ჩემთვის საერთოდ პოეზიის გაგება შეიცვალა და ლექსს მხოლოდ ჩემი პირადი განცდების გამოხატვის საშუალებად აღარ მივიჩნევდი. პირიქით, რაც უფრო მტკიცდებოდა ჩემში პოეზია, უფრო ვივრცობოდი და ახალ-ახალ სამყაროს ვპოულობდი".
მანამდე, კი, რასაკვირველია იყო გავლენები. ცალკე _ უბრწყინვალესი კლასიკური სპარსული პოეზია და ცალკე თანამედროვე პოეტების საინტერესო ძიებები ფორუღ ფაროხზადის მაძიებელ სულს გულგრილს ვერ ტოვებდა.
"თოთხმეტი წლის ასაკში _ მეჰდი ჰამიდი, ოცი წლის ასაკში კი _ ნადერფური, საიე, მუშირი ჩემი უსაყვარლესი პოეტები იყვნენ. ამ პერიოდშივე აღმოვაჩინე ლაჰუთი და გოლჩინ გილანი. ამ აღმოჩენამ განსხვავებებზე ჩამაფიქრა და კიდევ იმ ახალ საკითხებზე, რომელთაც შემდგომ ჯერ აჰმად შამლუმ მისცა ფორმა ჩემს გონებაში, უფრო მოგვიანებით კი ნიმა იუშიჯმა, რომელმაც თითქმის საბოლოოდ ჩამოაყალიბა ჩემი პოეტური გეზი და გემოვნება.
ნიმა იუშიჯი იყო პოეტი, რომლის ლექსებშიც პირველად მივაკვლიე სააზროვნო სივრცესა და ჰაფეზის მაგვარ თავისებურ სრულქმნილებას ადამიანისას. მე _ მკითხველმა _ ვიგრძენი, რომ საქმე მაქვს ადამიანთან და არა ზედაპირული გრძნობებისა თუ ყოველდღიური, გაცვეთილი ტერმინების უსახურ გროვასთან. მე ნიმასგან ვისწავლე, როგორ უნდა დამენახა. უფრო უკეთ _ ნიმამ ხედვის სივრცე გამითავისუფლა ამიტომაც, ფესვი ერთია, აი, ის კი, რაც ამ ფესვზე იზრდება, სხვადასხვაა: მე ჩემი სულიერი წყობისა და პიროვნული მრწამსის თავისებურების გამო (და თუნდაც იმიტომ, რომ ქალი ვარ) საგნებს, ბუნებრივია, სხვანაირად აღვიქვამ, მაგრამ მინდა მქონდეს ნიმა იუშიჯის მზერა, ოღონდ ჩემს სარკმელთან ვიჯდე და იქიდან ვხედავდე".
ფორუღ ფაროხზადმა ამას სწორედ თავის ბოლო კრებულებში მიაღწია. მისი ლექსი ავტორის ფაქსიმილეს გარეშეც მშვენივრად იცნობა, რადგან მკითხველმა იცის, რომ მხოლოდ ფორუღის ლექსი შეიძლება იყოს ამდაგვარი _ ღრმა, თავისუფალი, უკომპლექსო და ეს თავისუფლება ყველაფერში ვლინდება _ პოეტურ ფორმაშიც და სიტყვათა შერჩევაშიც. თუმცა, თვითონ სიტყვა "შერჩევა" ამ კონტექსტში ძალზე სახამუშოა, რადგან ფორუღ ფაროხზადს სხვა მისი თანამედროვე პოეტებისაგან სწორედ ლექსისადმი ლაღი და თამამი დამოკიდებულება გამოარჩევს.
თვითონ პოეტი ერთგან აღნიშნავდა:
"მე შევხედე ჩემს გარემომცველ სამყაროს, საგნებს, ადამიანებს, აღმოვაჩინე ამ სამყაროს ძირითადი ხაზები და როცა მომინდა რაღაც მეთქვა, დავინახე, რომ სიტყვები მჭირდება. რა მნიშვნელობა აქვს, თუ რომელიმე სიტყვა პოეტური არ არის. სული ხომ აქვს, ჰოდა, ავდგებით და გავაპოეტურებთ. როცა ლექსი "პოეზია, რომელიც სიცოცხლეა" (ნიმა იუშიჯის ერთ-ერთი ბრწყინვალე ლექსი. _ გ. ლ.) წავიკითხე, მივხვდი, რომ სპარსულ ენას დიდი შესაძლებლობები აქვს და სპარსულის ის თავისებურებაც აღმოვაჩინე, რომ ამ ენაზე შესაძლებელია მარტივად ლაპარაკი".
"ჩემთვის სიტყვები ძალიან მნიშვნელოვანია. ყოველ სიტყვას საკუთარი და განსაკუთრებული სული აქვს, ასევე საგნებსაც. ამიტომაც, ყურადღებას არ ვაქცევ საგნებისა და სიტყვების პოეტურ წრასულს. მერე რა მოხდა, თუკი რომელიმე სპარსულენოვან პოეტს თავის ლექსებში დღემდე სიტყვა "აფეთქება", ვთქვათ, არასოდეს უხმარია. მე დილიდან საღამომდე საითაც გავიხედავ, ყველგან ვხედავ, რომ რაღაცა ფეთქდება. და როცა მინდა ლექსი დავწერო, საკუთარ თავს ხომ არ ვუღალატებ და მოვატყუებ?! თუკი "ხედვა" თანამედროვე ხედვაა, მაშინ ენაც იპოვის თავის სიტყვებს. ხოლო როცა ენა ჩამოიქნება, შეიკვრება და გულწრფელი გახდება, რიტმიც იქვე დაიბადება თავისთავად.".
ამის მიუხედავად, ფორუღ ფაროხზადს მაინც ჰქონდა განსაკუთრებულად საყვარელი სიტყვები. უპირველესად კი სიტყვა "სარკმელი", რომელიც ძალიან ხშირად გვხვდება მის ლექსებში, როგორც სამზერი და როგორც თავშესაფარი, სადაც დაღლილსა და გაწამებულს ჟამითჟამზე შეუძლია "თავი მიიდრიკოს". მასთან სტუმრად მისულ ადამიანებსაც იგი საჩუქრად სარკმლის მიტანას სთხოვს. ამ თარგმანებით, ასე მგონია, ჩემს საყვარელ პოეტს თხოვნა შევუსრულე, ვაჩუქე სარკმელი, საიდანაც უკვე შეუძლია ქართველი მკითხველის სულსაც გადახედოს.
ფორუღ ფაროხზადს, გარეგნული სიმშვიდის მიუხედავად, მთელი ცხოვრება აწვალებდა დედა, რომელიც ვითომ კანონის ძალითა და ბავშვის მომავალზე ზრუნვის პრეტენზიით, შეუბრალებლად ჩაწიხლეს და გასრისეს მის არსებაში. შესაძლოა, გულის კუნჭულში თვითონაც დამნაშავედ გრძნობდა თავს შვილის წინაშე და სწორედ დანაშაულის გამოსყიდვას ცდილობდა 1969 წლის იმ წვიმიან დღეს, როცა უცნობი პატარა ბიჭუნას გადასარჩენად ამჯობინა თვითონ გადაჩეხილიყო მანქანით უფსკრულში.
სიკვდილის შემდგომ ფორუღს მისმა მეგობარმა, სოჰრაბ სეფეჰრიმ, ასეთი სტრიქონები უძღვნა: "დიდი იყო და დღევანდელი დღის შვილი იყო და ნათესავად ერგებოდა ყველა ღია ჰორიზონტს".
"ღია ჰორიზონტებთან ნათესაობამ", ანუ პოეზიამ წაართვა ფორუღს ყველა ამქვენიური სიკეთე. აკი თვითონაც წერდა: "პოეზიისა დიდხანს არ მჯეროდა და მას გართობის ერთგვარ საშუალებად მივიჩნევდი. მერე დადგა დრო, როცა ვგრძნობდი, რომ თუკი ლექსს დავწერდი, რაღაც უეჭველად შემემატებოდა. ახლა, დიდი ხანია ვფიქრობ, რომ ყოველთვის, როცა ლექსს ვწერ, რაღაც მაკლდება; უფრო უკეთ, მე ჩემგან რაღაც ნაწილს ვითლი და სხვებს ვთავაზობ. სწორედ ამის გამოა, რომ პოეზია სერიოზულ საქმიანობად მესახება და ამ აზრისადმი ფანატიკურად ვარ განწყობილი. პოეზია რამდენხანს ვიწვალე, სანამ ამ უცხო ველურს მოვათვინიერებდი და ჩემს შიგნით დავამწყვდევდი, სანამ შევერწყმოდი მას და ერთმანეთს ისე შევეწებებოდით, რომ განცალკევება ძნელი ყოფილიყო".
მართლაც, ძალზე ძნელია ფორუღ ფაროხზადის ცხოვრებისა და პოეზიის ცალ-ცალკე წარმოდგენა. წეღან მოგახსენეთ: ფორუღ ფაროხზადს პოეზიამ ყველაფერი წაართვა-მეთქი და რაც არ უნდა პარადოქსულად მოგვეჩვენოს, პოეზიამვე მისცა მას ყველაფერი _ ლექსმა გაამართლა ის ყველასთან, ვინც კი ოდესმე ფორუღს ვერ გაუგო, ვინც კი გაიმეტა იგი და თავიდან მოიშორა.
პოეზია ხომ განსაკუთრებული მადლით აჯილდოებს მისთვის წამებულებს. მარტო ის რად ღირს, რომ დღევანდელი ირანის ისლამურ რესპუბლიკაში, სადაც კანონი სასტიკად კრძალავს საზოგადოებრივ ადგილებში ქალის "ჰეჯაბის" _ მუსლიმური თავსაბურავისა და მანტოს _ გარეშე გამოჩენას, ფორუღ ფაროხზადის სურათი უჩადროდ იბეჭდება.