ფიროსმანაშვილს დამკრახული ლოყების ყავლი არ გადასვლია!
ღაზლის სიცხე სდის ჩარდახების ჩახლეჩილ ყვითელს,
"ვირის ხიდთან" ფანჩატური ყვითლად ანთია.
ჩაყურჭებულია ცის სიყვითლეც,
შავ დაგუბებით მიწა ბორცვებად ზედ მიეგმანა,
რთვლობის თარიღს დღეობებით, გოდრით, ძარებით
დედაბუდიან წამოუშლია ქალი და კაცი ეზოდ და ბანად;
ავსებულია ტკბილი ბარბაცით კიდედან კიდე,
შავი ნათდება ვერცხლისფერი კალმახების ციცხალ ლაღობით;
ხრეში სიმრგვალე წაბლა ქვევრების,
დედა საცაა შვილის ხელისგულს დაამძიმებს მტევნის მაღლობით.
თეთრი სუფრის ბათქაშებით თბილი ქერქია,
მოქეიფე მოქალაქეებს ყვითელი ფარდა შემოტივტივებთ,
მტევნის ნაყარი ქვირითობს ირგვლივ;
ხეზე მიდგმული კიბე კი იდგამს სამარადისოდ
გახევებულ, დახეთქილი ქუსლების გვირგვინს.
შემოდგუმულებს ხრიოკებზე მტრედივით ტაძრებს
ერთგან ცა აწევს, იძირება ბინდბუნდში ნამწვად,
"წითელი ნარმა" ჩნდება აქა-იქ,
რუხში მრგვალდება დაირების ბრინჯისფრად ბრაწვა.
ატმისფერ სახეს შავად ატყვია წარბები ფართო,
შავ-შინდისფერი იჩეხება ჩოხის კალთა ხანჯლის ჯვარებით,
გაოცებული სახის საცერზე
გაოცებულა მრგვალი თვალები.



ისევ ისეა გაბმული ხველა.
სადალაქოში ქამრიანი ლესვაა. ლაპარაკობენ სომხურად.
ეზოში მოხრილი მუშა თუნუქს აჭედებს
ჩვენს პირდაპირ სახლის სახურავს.
სახელოსნოში სტუდენტ ქალთაგან აბოლებული ბოლქვები მხვდება,
სინაზის კარვებს გააქვს კანკალი,
დათარეშობს ალერსთა ჯარი თრობის ამარა.
და მოზეიმე და მასპინძელი, გაშუქებულა ძუძუს კამარა.
ლიფტი ყლაპავს საფეხურების კაშკაშა ფიქალს...
იქ სოფელია გარდიგარდმო გადაძახილით,
ჩალისფერ ბურში კაკლების ბერტყვის დაგუდულ ვრცობით.
ჟრუნა ქათამი ჩირგვთან ფართხუნით რაღაცას უფრთხის,
ანთებულია ხურმის მადნებით ხეების ჯგუფი.
მიმწვარი რძის ხრაკ-ნადუღის სუნი ტრიალებს.