ჩემი ჩხრიალა მდინარე
ელუკლუკება ტყის პირებს,
არც სიღრმე ჰყოფნის, არც ძალა,
თორემ დახრჩობას მიპირებს.

ქვიშით ამივსო თვალები,
ქვაც მომაყოლა შორიდან,
რამდენი ზეცამ იჭექა,
იმდენი მღვრიე მოვიდა...

ახლა ძლივს მიიკლაკნება,
დარდმა დააშრო ვითომდა,
მაგას რომ სურვილი ჰკლავდეს,
ნაპირებს გადმოვიდოდა...