გიყურებ ბნელ თვალებში. მეშინია ჩემი წარსულის. შორით მოდიხარ ვით ავესტას მოხუცი მოგვი. წელში მოხრილი როგორც მშვილდი ჩემი ბავშვობის. გინდა ვიტირო, რომ მე ასე ახალგაზრდა ვარ. ასე ახალგაზრდა დედა ვარ. ასე მოხუცი დედა მყოლია. კითხულობ ჩემს ნაწერებს. გული მტკივა: ჩემი არ გესმის.

შენ ხომ გაიგებ, როცა ავად ვარ. ის კი არ გესმის, თუ რა სტკივა ამ ჩემ უკვდავ სულს. გიყურებ.გხედავ და შენს თვალებში მელანდება დაღალულ სისხლის ბნელი წარსული. ვინ შეგეხვეწა ნაციებ მინდვრებში გაზრდილი _ სინათლის მწვერვალისაკენ რომ ამისრულე.

დედავ, მისტიურო ქალო!

შენ არ მაწოვე მე სინათლის სქელი ჯიქანი?

ენა მერევა ამ ეთერის ცივ უფსკრულებში. თვალი მეტკინა. ამის მეტი არ შემიძლია. ვირყევი. ვღელავ. და ვტორტმანობ სინათლისა და ჩრდილის უფსკრულებზე გადაკიდული.

მომეცი ხელი. შენ მიწასთან უფრო ახლო ხარ. მაჭამე მიწა.

ნაციები და ნესტიანი.