ო, მუზავ ჩემო, სასახლეთა ვისაც გწვავს ტრფობა!
როცა ზამთარი ცივ ქარბუქებს გამოაგელვებს-
თოვლიან მწუხრთა კაეშნის ჟამს გამოჩხრეკ ღველფებს,
რომ გალურჯებულ მაგ ტერფების შესძლო გათბობა?

გამოაცოცხლებს მარმარილოდ ნაქცევ შენს ხელებს
დარაბებს წიაღ ღამეულთა სხივთ მოძრაობა?
როცა ჯიბეს და ყელს გაგიშრობს შენ უსახსრობა-
შესძლებ, ესესხო ოქრო-ვერცხლი ტატნობის ველებს?

დღეს შენ გჭირდება-რომ არსობის იშოვო პური-
საყდრის ბიჭივით აქანაო სულ საცეცხლური,
მარცვლო Te Deum, რომლისაც შენი აღარა გჯერა...

ან კუჭცარიელ ჯამბაზივით მალაყი ჭიმო,
თან დამალული ცრემლების წილ ცრუდ გაიღიმო,
ღომ ახარხარო ყველა ჯურის ტლუ და ბენტერა