ციმციმებს ცივი სილამაზის პირქუში ხატი,
მისი სუსხი და შეუვალი მისი რაობა -
ეს ხაზგასმული გულგრილობა და უძრაობა -
მეტყველია და მიმზიდველი, ვით ანდამატი.

აქ წაშლილია ქვეყნიური წუნი და ზადი:
ჩანს, წარმავალთა საკრებულო - მხატვრის ნაოფლარ
ხელს მიენდო და უკვდავებას გაესაუბრა, -
ხელთუქმნელია, ჭეშმარიტად, მშვენება მათი.

რატომ გვატყვევებს, მარმარილოვ, კელაპტროსანი
სახე სათნო და მშვენიერი, როგორც შროშანი,
ან როგორც კერპი - სანუკვარი და საესავი, -

ო, მბრძანებელო, უთქმელობით რატომ გვიზიდავ?
მაგრამ შორია სილამაზე: დაგვცქერს მზესავით
და თავის ნათელს გვინაწილებს მარადისიდან.