ისე დაემხოს ვერც კი იაზროს,
როგორც ტროაზე მაქვს განაგონი,
ან თავის გზაზე, როგორც იაზონს,
ცეცხლისმფრქვეველი შეხვდეს დრაკონი,
ჯდეს დედალოსის კოშკში და ვარამს
ხარშავდეს გულში, მზის ვერმნახველი,
ცოცხლად აშმორდეს, იობის დარად,
სამშობლოსათვის ავის მზრახველი.

აბესალომებრ, თმით დაეკიდოს,
სენ-ვიქტორივით შეეკრათ ძალით,
ორ დოლაბს შორის გადაეხიდოთ
და ღარისათვის მიეშვათ წყალი,
ვით ნაბუქოდო, პირდახოკილი
დაძრწოდეს, კლავდეს უტყვი ნაღველი,
წვებს დასკდომოდეს, სიმონ მოგვივით,
სამშობლოსათვის ავის მზრახველი.

ტყვეს, თურქთა უღლის ეგრძნოს სიამე,
ტანტალოსივით იტანდეს შიმშილს,
და, როგორც როსმე ოტოვიანეს,
მისსივე განძი ჩაასხან პირში,
ვენუსს ედაღოს ჟინით მდაბალით,
მარსს აღემართოს მასზე მახვილი,
მოესრათ, როგორც სარდანაპალი,
სამშობლოსათვის ავის მზრახველი.

პრინცო, ერთ სანთელს ნურვინ მიუტანს,
წყევლად გარდათქვან მისი სახელი,
წარხდეს და წაწყდეს, როგორც იუდა,
სამშობლოსათვის ავის მზრახველი.