სამოცდაათისა თავისუფლად იქნებოდა ის მოხუცი კაცი, გაბოლილ ტრაქტირში ჩემს პირისპირ რომ იჯდა. ისეთი ქოჩორი ჰქონდა, დათოვლილი გეგონებოდა, თვალები კი მოლიპული ყინულივით ულაპლაპებდა. "ოი, რა უგუნურები არიან ადამიანები", თქვა მან და თავი გადააქნია, მეგონა, საცაა მისი თმებიდან ფიფქები ჩამობარდნის-მეთქი. "ბოლოს და ბოლოს, ბედნიერება შებოლილი ძეხვი ხომ არაა, დღეცისმარე შენი წილი ნაჭერი რომ ჩამოათალო!"
"მართალია", მივუგე მე, "ბედნიერებას ბოლში გამოყვანილისა არაფერი სცხია. თუმცა..."
"თუმცა?"
"თუმცა თავად თქვენ ისე გამოიყურებით, თითქოს ბედნიერების ლორი გეგულებოდეთ შინ".
"მე გამონაკლისი ვარ", თქვა მან და ერთი ყლუპი მოსვა. "გამონაკლისი ვარ. მე ის კაცი ვარ, ვისაც ერთი სურვილის უფლება აქვს".
გამომცდელად შემომაცქერდა, მერე კი თავის ამბავს მომიყვა.
"დიდი ხანი გავიდა მას აქეთ", დაიწყო და თავი ხელებზე ჩამოიყრდნო, "ძალიან დიდი ხანი. ორმოცი წელიწადი. ჯერ კიდევ ახალგაზრდა ვიყავი და ცხოვრება ისე მიმწარებდა სულს, როგორც დასიებული ლოყა. ერთხელ, შუადღისას, გუნებამოშხამული რომ ვიჯექი პარკში, მწვანე სკამზე, ერთი მოხუცი კაცი მომისკუპდა გვერდით და სასხვათაშორისოდ ჩამილაპარაკა: "მაშ, კარგი. ვიფიქრეთ ჩვენ ამაზე. სამი სურვილის უფლება გაქვს". მე გაზეთს ჩავჩერებოდი და ყურიც არ შემიბერტყავს. "ისურვე, რაც გინდოდეს", განაგრძო მან, "მშვენიერზე მშვენიერ ქალს ისურვებ, ბევრზე ბევრ ფულს თუ დიდზე დიდ ულვაშს - ეგ შენი საქმეა, ოღონდ, ბოლო-ბოლო, შენს ბედნიერებას საშველი დაადგეს! ნერვები დაგვაწყვიტა შენმა წუწუნმა". პირწავარდნილი თოვლის პაპა იყო, სამოქალაქო ტანსაცმელში გამოწყობილი. თეთრი ბუთქუნა წვერი, დატკრუცული, კოკროჭინა ლოყები, ბამბასავით წარბები. შეშლილობისა არაფერი ეცხო. ეგ იყო, ცოტა ზედმეტად გულკეთილი ჩანდა. გულდასმით შევათვალიერე და ისევ გაზეთს ჩავაჩერდი. "თუმცა არაა ჩვენი საქმე, მაგ შენს სამ სურვილს რასაც უზამ", თქვა მან, "მაგრამ, რა თქმა უნდა, აჯობებს, თუ ყველაფერს კარგად აწონ-დაწონი ხოლმე, სანამ რამეს ისურვებდე. რადგანაც, სამი სურვილი ოთხი სურვილი როდია ანდა ხუთი, არამედ სამად სამი. ჰოდა, თუკი მერე მაინც უბედური და შურიანი დარჩები, ვეღარაფერს გიშველით". არ ვიცი, შეძლებთ კი, თავი ჩემს ადგილას წარმოიდგინოთ. ვიჯექი სკამზე ღვთისა და ქვეყნის მომდურავი. შორიდან ტრამვაის წკარუნი ისმოდა, სადღაც გუშაგთა რაზმი ბუკ-ნაღარით მიემართებოდა ციხე-სიმაგრისკენ. გვერდით კი ეს ბებერი ენაჭარტალა მეჯდა!"
"გაცეცხლდით?"
"გავცეცხლდი რომელია! ისეთ გუნებაზე დავდექი, რაღა მე და რაღა გადმოთუხთუხებაზე მისული ქვაბი. ჰოდა, ის იყო ხელახლა უნდა გაეღო თავისი პაწია, თეთრად მობამბული, ბებრული პირი, რომ ბრაზით აკანკალებულმა ვიფეთქე: "ეგ თქვენი შენობით ლაპარაკი რომ აღარ გავიგონო, ბებერო ვირო, ვსარგებლობ უფლებით, გამოვთქვა ჩემი პირველი და უგულწრფელესი სურვილი - ეშმაკმა წაგიღოთ!"
ვერაფერი ზრდილობა იყო, მაგრამ სხვანაირად უბრალოდ არ შემეძლო. ასე რომ არ მექნა, გასკდებოდა გული".
"მერე?"
"რა "მერე"?"
"გაქრა?"
"აა, ჰო! - გაქრა, მაშ! თითქოს მიწამ ჩაყლაპაო. თვალის დახამხამებაში, ფაფუ, უკვალოდ გაუჩინარდა. სკამის ქვეშაც კი შევიხედე, მაგრამ შენც არ მომიკვდე! გული გადამიცივდა. სურვილების ამბავი სიმართლეს ჰგავდა! ჰოდა, პირველი სურვილი კიდევაც ასრულდა! ღმერთო ჩემო! თუკი ასრულდა, მაშ, ეს კეთილი, საყვარელი, ჩასაყლაპი ბაბუა, ვინც არ უნდა ყოფილიყო იგი, მხოლოდ გამქრალა კი არა, მხოლოდ ჩემი სკამიდან გაუჩინარებულა კი არა, ეშმაკს დაუთრევია, ეშმაკს! მაშ, ჯოჯოხეთში ამოუყვია თავი! "ნუ სულელობ", ვუთხარი საკუთარ თავს, "ჯოჯოხეთი არ არსებობს, ეშმაკიც მონაჩმა,ხია". მაგრამ ამ სამი სურვილის ამბავი როგორღა იყო? რაც გინდა, თქვი, მოხუცი კი გაუჩინარდა, რაწამს ვისურვე... გამაცია და გამაცხელა. მუხლები ამიძაგძაგდა. რა უნდა მექნა? ჯოჯოხეთი არსებობდა თუ არ არსებობდა, ჩემი ვალი იყო, მოხუცი უკანვე გამომეხმო. მეორე სურვილი უნდა გამემეტებინა, სამიდან მეორე, ოი, მე ყეყეჩს! ანდა სადაც იყო, იქვე დამეტოვებინა. იქ დამეტოვებინა იმ კოკროჭინა, დატკრუცული ლოყების პატრონი? "დაბრაწული ლოყები", ვფიქრობდი შეძრწუნებული. სხვა გზა არ მქონდა. დავხუჭე თვალები და შიშით წავიჩურჩულე: "მინდა, მოხუცი კვლავ ჩემს გვერდით იჯდეს!" რომ იცოდეთ, წლების მანძილზე, სიზმარშიც კი, რა მწარედ ვამუნათებდი ჩემს თავს, მეორე სურვილი ასე ფუჭად რომ დავხარჯე, მაგრამ მაშინ სხვა გამოსავალს ვერ ვხედავდი, არც იყო სხვა გზა..."
"მერე?"
"რა "მერე"?"
"ისევ იქ გაჩნდა?"
"აა, ჰო! - ისევ იქ გაჩნდა, მაშ! იმავ წამს. კვლავ გვერდით მეჯდა, ვითომც არასოდეს მენატროს მისი თავიდან მოცილება. ოღონდ, კი ეტყობოდა, რომ... ისეთ ადგილას იყო ნამყოფი, სადაც ჯოჯოხეთურად, მინდოდა მეთქვა, სადაც მეტისმეტად უნდა ცხელოდეს. ო, დიახ. ბამბურა, თეთრი წარბები ოდნავ შეტრუსვოდა. საუცხოო, ფუმფულა წვერიც ცოტათი შელახულიყო, განსაკუთრებით კიდეებში. თანაც მოტრუსული ბატის სუნი ასდიოდა. საყვედურით შემომხედა. მერე გულისჯიბიდან პატარა ჯაგრისი ამოაძვრინა, წვერი და წარბები მოიწესრიგა და ნაწყენმა მითხრა: "მისმინეთ, ყმაწვილო - ვერაფერი თავაზიანობა იყო თქვენის მხრივ!" რაღაც ამოვღერღე საბოდიშოდ. რარიგ ვწუხვარ-მეთქი. მე ხომ არ მჯეროდა სამი სურვილის ამბავი. თუმცა მაინც ვცადე შეცდომის გამოსწორება-მეთქი. "სწორადაც მოიქეცით", თქვა მან. "სწორედ სულზე მომისწარით". და გაიღიმა. ისე გულიანად გაიღიმა, ლამის ცრემლი მომადგა. "ახლა ერთი სურვილის უფლებაღა დაგრჩათ", თქვა მან, "მესამე სურვილის. იმედია, ამას მაინც მოუფრთხილდებით. მპირდებით?" თავი დავუქნიე და ნერწყვი ჩავყლაპე. "დიახ", მივუგე, "ოღონდ მხოლოდ მაშინ, თუ კვლავ შენობით მომმართავთ". გაეცინა. "კარგი, ჩემო ბიჭო", მითხრა და ხელი გამომიწოდა. "კარგად იყავი. მეტისმეტად უბედური ნუ იქნები. და გაუფრთხილდი შენს ბოლო სურვილს". - "გპირდებით", მივუგე დიდის ამბით. ის კი გაქრა, თითქოს ცამ ჩაყლაპაო.
"მერე?"
"რა "მერე"?"
"მას აქეთ ბედნიერი ხართ?"
"აა, ჰო, - ბედნიერი?" ჩემი მეზობელი წამოდგა, ქუდი და პალტო აიღო, ლაპლაპა თვალები მომაპყრო და მითხრა: "ბოლო სურვილისთვის ორმოცი წლის მანძილზე ხელი არ მიხლია. ხანდახან წკიპზე მივსულვარ. მაგრამ არა. სურვილი მანამ არის კარგი, სანამ წინ გაქვს. კარგად ბრძანდებოდეთ".
ფანჯრიდან ვხედავდი, როგორ გადაიარა ქუჩა. თოვლის ფანტელები რიალებდნენ მის ირგვლივ. სულ გადაავიწყდა, ეთქვა ჩემთვის, იყო თუ არა ბედნიერი ან ეგებ განზრახ არ მიპასუხა? ესეც შესაძლებელია, რა თქმა უნდა.