ეგ შენი სული, ჩემი რომ უყვარს,
გადაქსოვია მას ხალიჩად ძველტიბეტურად.
სხივი სხივშიგან,
ნაირ-სწორფერ ფერთა ფერება,
ვარსკვლავები, ერთი-მეორეს
რომ აღელვებენ, ცის მანძილზე, დაუბერებლად.
ტერფები ჩვენი ეხებიან ძირს ძვირფასეულს
უთვალავთვლიანსდათვალშეუვლებადშორეულს.
ტკბილო ლამას ძევ,
მუშკ-ამბრის ტახტზე,
სთქვი, რა ხანია, ბაგე შენი კოცნის ჩემს ბაგეს
და ღაწვი ღაწვთან ათასფერად ჟამებს ატარებს?
