არაფერია შენთვის უცხო ამქვეყნიური:
მე სამუმელი უპოვარი გახლდით გოგონა.
ჩამოვაბიჯე სფუნ რივერში მატარებლიდან გაცისკრებისას,
სახლები იდგნენ ჩემს წინ დახშული
კარებითა და დაშვებული კრეტსაბმელებით...
დავრჩი ქუჩაში,
მე არც ერთ სახლში არ მქონდა წილი ანდა ადგილი.
და მოწანწალეს შემეჩეხა მაქნილის სახლი.
ქვის ციხე-კოშკი, ბაღჩა-ბაღებით და ხეივნებით,
გარშემორტყმული დარაჯ-მცველებით,
მხარე და შტატი მას შეჰხაროდა,
მფლობელს და თავადს, ამაყს და ზვიადს.
მე შიმშილისგან მისუსტებულს მეზმანა უცებ:
ციდან დაეშვა მაკრატელი უშველებელი
ვით ორი სვეტი მიწახაპიის
და როგორც ფარდა, შუა გააპო სასახლე ორად.
გამოფხიზლებულს "სავაჭროში" კაცი შემომხვდა,
მე სამუშაო ვთხოვე, მან კი თვალი ჩამიკრა,
ის იყო უოშ მაქნილის ვაჟი
და ნაზმანები მაკრატელი ამიხდა ცხადში:
ფიცის გამტეხმა ნახევარი სახლი მიბოძა.
ხომ ხედავთ ჩემი გაჩენის დღიდან
მხოლოდ და მხოლოდ ჩემს მოლოდინში იდგა ეს სახლი.