I
დაღამდება და ისიც აქ არი,
ჩემი ცთომილი ცხოვრების ვალი,
მოდის, ვით სისხლისმსმელთა ამქარი,
სიძვაში განვლილ დღეების გალა,
როცა მრუშობის სიბილწით მთვრალი
მივენდე მამრის უკუღმართ ძალას
და ქუჩა გახდა ჩემი საყდარი.
გაივლის კიდევ ორიოდ წუთი
და დამყარდება არყოფნა უხმო,
მაგრამ ვიდრემდე განგება უხმობს
ჩემი ცხოვრების ბოლო ზედაშეს,
მას, როგორც ჭურჭელს ალებასტრისას,
დავამსხვრევ შენი სახის წინაშე.
რისთვის გამხადე ნეტავი ღირსი
მოძღვარო ჩემო და მაცხოვარო,
რომ ჩემს ტაბლასთან თვით უკუნისი
ჩამოჯდა, როგორც მოსული რიგით
მუშტარი, იაფ ვნების მთხოვნელი,
შეცდუნებული მეძავის ხრიკით.
მითხარი რაა სიკვდილი, ცოდვა,
ჯოჯოხეთი, ან წუმწუმის თქეში,
თუკი აშკარად, დღის სინათლეში,
როგორც ძლიერ ხეს წვრილი რტოები,
გერწყმი კაეშნის უსაზღვროებით.
იესო, მაღლით შენი ტერფები
დაესვენება ჩემს მუხლებს როცა,
მგონია ვსწავლობ მოხვევას ხელის
ჯვარის ოთხისმხრივ გათლილი ძელის,
გრძნობამიხდილი შენს ტანს ვეხვევი
და სამარისთვის სუდარით გმოსავ.
II
უქმის წინ სახლებს ხალისი ავსებს,
მე მსურს გავიქცე, გავიჭრა ბან-ბან,
მოვიდგამ ჭურჭელს, საცხებლით სავსეს
და შენს ტერფთ, ნათელთ, მირონით განვბან.
ხელს ვაცეცებ და სანდალს ვერ ვაგნებ,
რადგან თვალი მაქვს ცრემლით დავსილი
და თან სახეზე, თითქოს და განგებ,
ჩამომეშალა თმები ხავსივით.
შენს ტერფებს კალთით ქვეშ შევუდგები,
დავალტობ ცრემლით, ვაი იესო!
მოვრთავ მძივით და გაშლილი თმებით,
თითქოს მარმაშში გაახვიესო.
ახლა მომავალს ვჭვრეტ ისე ცხადად,
თითქოს შენ თქვი და შეჩერდა წამი,
უხილავს ვხედავ მომავლის ხატად
და ქადაგივით ავძრახდე ლამის.
ხვალ ისევ ერთად ვიდგებით იმ წამს,
როდესაც საფარს მოხდიან ტაძარს
და ჩემი ცოდვის შემყურე მიწას
გააჟრჟოლებს და დაიწყებს ზანზარს.
წამოიშლება მცველი ანაზდად,
მსახვრალი შიში ცურავს სავსავით
და ჯვარი, შენი მხრებით ნაზიდი,
ცად აიჭრება მბრუნავ ქარსავით.
შემოვეხვევი მე ძელზე ჯვარცმას,
ჩავიტკვერ ბაგეს აზრდაბნეული,
ვინ იცის, რამდენ ცთომილის ნაცვლად
დღეს სისხლს დაათხევს შენი სხეული.
ვისია სივრცე, ცას გადაწვდილი?
ამდენი ტანჯვა, ამდენი ძალა?
არის ამდენი ცხოვრება, წვლილი,
ანდა ქალაქი, მდინარე, ჭალა?
მაგრამ მოველი მე სამ საღამოს
უარის ყოფის და თავდადების
და ამ სასტიკი გამოცდის გამო
შენს აღდგომამდე მეც ავმაღლდები.
1949
