მიდის მოხუცი, ბილიკს იგნებს - თითქოს უებარ
წამალს ეძებს და, გოლგოთისკენ ძრწოლვით დაძრული,
მიაქვს სხეული მორღვეული და ხანდაზმული
და ცოლის ცრემლებს, შვილის თხოვნას არ ეპუება.

მოსწყინდა პური არსობისა, - რა ეპურება!-
ალბათ, ჯერ კიდევ დაიცლება ბევრი სასმური,
ვიდრე გასცდება ბოლო მიჯნებს, და აღსასრული
მზის ფიალიდან ნათელივით დაეპკურება.

და მიდის - სტოვებს იმ ძველ ტკივილს, ძველ მწუხარებას,
გუგუნებს ბრბო და ეხეთქება სისხლი არენას
და ისმის ზეცის გაფრთხილება რისხვად და წყრომად.

და მეც, ცის მადლით, დედამიწას რად დავაკვდები,
როცა ღვთის ნათელს იზეპირებს შენი ნაკვთები
და კართაგენში დამციმციმებ ზეციურ რომად...