მშვენებას მისას, რაფსოდივით - ნაცნობ და ნაცად
ხმით შევეტრფოდი ისე წრფელად, ისე გულღიად...
მაგრამ გრიგალმა სასოების ბჭე მოურღვია
და სუსხი შემრჩა - სამიჯნურო ალმურის ნაცვლად.

ბნელში მახვილმა სიკვდილისამ იელვა ბასრად,
აწ ვნებაც, თრობაც, სიყვარულიც ჩემთვის ურგია;
სულმა შეიტკბო მოზეიმე ცის ლიტურგია,
სხეული დარჩა ქვეყანაზე ფერფლად და ნაცრად.

ჩაქრა სხივი და თვალშეუდგამ ზღვის აკლდამებთან
მხოლოდ ცრემლი და უნაპირო ღამე გამეფდა...
რა დაგვრჩენია, სულო ჩემო: სამაროვანთა

ცივ სიჩუმეში ობლებივით უნდა ვიაროთ, -
თითქოს სამყაროს შემოქმედმა ჩანგი მომართა
და სიმღერები გადმოღვარა სამგლოვიაროდ...