ნათელი იგი გადმოღვარა აღსავლის ცამ და
ვიხილე მაცნე დედოფლისა, ხოლო მაცნეში
შევიცან ბედი - შეუვალი და უმკაცრესი,
როგორც მორბედი უჩვეულო ჟამთა და წამთა.

რას იზამ, სულო, ისევ აქ ვარ, სამსალას ვსვამ და -
ასე კუშტი და უსახური, ასე ნაცრეცი -
წარმავალ დღეთა სიფითრეში და სინაცრეში
ვერაფერს ვხედავ სანუგეშოს, სიკვდილის გარდა.

როდის იქნება - დავუტევო ჩემი წარსული
და ქვეყნიური ძონძებიდან ტანგანძარცული
კვლავ მივუბრუნდე პირველყოფილ უავბედობას, -

რომ სული ჩემი - საწუთროდან, სადაც იურვა,
ცად აღიტაცოს ნეტარებამ მარადიულმა
და მისარქმელად წარუდგინოს ძვირფას დედოფალს...