დილის მაგიდას,
საუზმის თეფშებს გადმოჰყურებენ
ანგელოზივით,
და ცხოველურად სევდიანი
ფრთა შეუკეცავთ
თუმცა კი წუხელ
ბანჯოს უკრავდნენ.
ისევ მოვა დღის ნათელი -
ვეება მზით,
დედა-სატვირთო მანქანებით,
ამომკვეთი ორთქლის ძრავებით.
თუმცა კი წუხელ ასომ
კარგად გაიგნო გზა
შინისაკენ -
რკინასავით გამაგრებულმა -
სცემდა, ურტყამდა მთელი ძალით.
ეს თეატრია.
დღეს კი ნაზია,
პატარა ჩიტი,
ჩვილი ბავშვის ხელივით რბილი.
ქალი - სახლი.
კაცი - სამრეკლო.
თუ ჟიმაობენ - არიან ღმერთი.
თუ შორდებიან - არიან ღმერთი.
თუ ხვრინავენ - არიან ღმერთი.
დილით კი ქარაქს გადაუსვამენ
პურის ნაჭერზე.
ძალიან ცოტას ლაპარაკობენ,
რადგან ისევ ღმერთი არიან.
მსოფლიოში ყველა ასო არის ღმერთი -
ქალის ტკბილ სისხლში რომ
იფურჩქნება,
ყვავის, ყვავილობს.

1974