ტყუილად ხატავ გულებს მინაზე: მდუმარების დიდი რაინდი
ჯარისკაცებს უხმობს უკვე კოშკის ეზოში.
ხეზე კენტად აღმართულა მისი დროშა -
შემოდგომის ლურჯი ფოთოლი.
ლაშქარს ურიგებს გულგრილობის ჩალისღერებს, დროის ყვავილებს.
თმაში ჩიტებით, დაშვებული ხმლებისკენ მიდის.
ტყუილად ხატავ გულებს მინაზე: ღმერთი დგას ბრბოში.
აცვია პალტო, შენ რომ მხრიდან ჩამოგისხლტა
სადარბაზოს ბნელ კიბეზე ერთხელ, ღამეში,
როდესაც კოშკი ცეცხლში იდგა,
და ბოდავდი სხვებთან ერთად: უსაყვარლესო...
ვერც პალტო იცნო, არც ვარსკვლავებს არ ასძახა,
მიყვებოდა მხოლოდ ფოთოლს, წინმოფრიალეს.
"ო ჩალისღეროვ", თითქმის ცხადად ჩაესმოდა, "დროის ყვავილო".