სალაღოდ, სანავარდოდა. 

სულ უტიფარი და ნორჩი, 

ვინ იცის, საით დარბოდა! 

დაბრუნდა, ჩემთან მოვიდა, 

შევხედე, ვეღარ ვიცანი: 

ათიათასი წყლული სჭირს - 

ტანჯვა-ვაების ნიშანი. 

დამდნარა, ნალევს მთვარეს ჰგავ, 

სულს ჰლევდა, თითქოს კვდებოდა. 

ვეკითხებოდი, ხმას არ მცემს, 

ცრემლის მორევში დნებოდა. 

ვაებად ქმნილსა მოლხენის

აღარაფერი სცხებოდა. 

ვასუსუვ-ვანუგეშებდი, 

არ მისმენს, არა სცხრებოდა. 

თვითეულს შეკითხვაზედა

ცრემლი ზღვად გადმოჰსკდებოდა. 

გავიგე, რადაც სტიროდა

და რისათვისაც ბნდებოდა: 

ქვეყნის ავ-კარგის გაცნობას

თურმე თან ცრემლი ჰხლებოდა.